Од „ќе си одиме“ до „ќе си седиме“ – политичкиот пат на Муртезани за помалку од шест месеци

Изјавата на министерот за европски прашања, Орхан Муртезани, дека уставните измени „ќе бидат побавни од шест месеци“, не е ништо друго туку официјално признавање на политичко ветување што никогаш не било сериозно. Уште од првиот ден, заложбата на коалицијата ВЛЕН – дека ако уставните измени не се донесат во рок од половина година, ќе ја напуштат Владата – звучеше амбициозно, но сепак обврзувачки. Денес, станува очигледно дека било само уште една популистичка алатка за добивање изборни поени.

Муртезани сега нè уверува дека „процесот е посложен“, дека „се водат контакти преку Европската комисија“, и дека „нема доверба меѓу страните“. Ама токму затоа политичарите добиваат плата и доверба – за да решаваат комплицирани ситуации, не да бегаат од одговорност кога ќе стане тешко. Кога знаеле дека ситуацијата е толку кревка, зошто тогаш со толкава леснотија ветија нешто што денес го нарекуваат „недостижно во тој рок“?

Во нормални политички системи, вакво кршење на даден збор би значело крај на политичката кариера. Кај нас, тоа станува само вовед во ново интервју, нова изјава и ново одложување. А граѓаните? Тие остануваат со уште еден доказ дека политичарите не ги сфаќаат сопствените ветувања сериозно.

Иронијата е уште поголема кога Муртезани изјавува дека „Македонија нема луксуз да остане во чекалната на ЕУ“. Точно. Но уште поголем луксуз е дозволувањето политичари да си играат со времето, трпението и надежите на граѓаните, додека сами ги газат своите зборови.

На крајот, ова не е прашање само за уставните измени. Ова е прашање за политички интегритет. Ако не постои механизам преку кој политичарите ќе одговараат за своите зборови, тогаш и европските интеграции остануваат само збор на хартија.

Граѓаните не бараат невозможни работи – бараат искреност. И ако веќе некој не успеал да исполни, најмалку што може да направи е да покаже доблест и да се повлече. Сè друго е уште една форма на премолчена измама.