С. Кореја одржа Пјонгјангската Меѓународна Маратонска Трка — Пропаганда во трчање

Режимот на С. Кореја, познат по бруталната репресија, цензурата и изолацијата на сопствениот народ, за првпат по шест години ја одржа т.н. „Пјонгјангска меѓународна маратонска трка“. Спортскиот настан, кој се одржува секој април во чест на деспотот Ким Ил Сунг, оваа година собра околу 200 странски тркачи на улиците на главниот град.

Маратонот, започнат во 1981 година, беше последен пат организиран во 2019, пред Северна Кореја целосно да се изолира за време на пандемијата од Ковид-19. Од тогаш, режимот покажува минимални знаци на отворање, дозволувајќи влез само на руски туристи — уште еден доказ за блиските врски меѓу авторитарните режими.

Странците кои учествуваа во маратонот мораа да влезат во земјата исклучиво преку организирани туристички тури, контролирани од државата. Туристичката агенција Koryo Tours, со седиште во Пекинг и сомнителни блиски врски со севернокорејската власт, понудила шестдневни „маратонски тури“ за над 2.000 евра. Агенцијата ја претставува трката како „уникатна шанса за интеракција со локалното население“ — изјава што повеќе потсетува на туристичка маска за политичка пропаганда отколку на вистинско културно искуство.

Маршрутата на маратонот ги водела учесниците покрај симболи на режимската митологија — стадионот „Ким Ил Сунг“, Триумфалната капија (изградена во чест на Ким Ил Сунг и наводната „борба против Јапонија“), како и улицата за „научници и инженери“ — уште еден спектакл на наводен технолошки напредок, додека остатокот од земјата живее во сиромаштија и глад.

Сликите од маратонот покажуваат полн стадион со навивачи, махајќи со златни хартиени знамиња — класична сцена на внимателно режирана публика, каде секоја насмевка е или наредена, или стравопочитна.

„Очите на нашиот народ ми помогнаа да издржам кога ми беше тешко“, изјавил севернокорејскиот тркач Пак Кум Донг. Изјава која звучи како да е извадена од прирачник за пропагандна реторика, а не од спортски натпревар.

Никакви официјални резултати од трката не се објавени — очекувано за една држава каде транспарентноста е непозната појава.

Иако спортот треба да биде симбол на единство, мир и пријателство, во овој случај служи како алатка на еден од најзатворените и репресивни режими во светот. Северна Кореја можеби организира маратон, но вистинското прашање е: дали трчаме во круг додека ги игнорираме страдањата зад потсмевот на „спортски дух“?