Кога државата убива: Инспекцијата потврди – Кардиохирургија без сали, без стентови, без срам

Тони Ангелковски, 57-годишен човек, почина во обидот да преживее систем кој одамна не се води по медицински принципи, туку по административен мрак, некомпетентност и ладнокрвна негрижа. Она што досега се сомневавме, сега е и официјално потврдено – Инспекцијата утврди дека на државната Клиника за кардиохирургија немало функционална сала за итни интервенции и немало стент-графтови за спасување на животот на пациентот. Односно, сè што било потребно за да се спаси живот – отсуствувало.

Ова не се гласини, ова не е претпоставка. Државниот здравствен и санитарен инспекторат потврди:

• Ангиографската сала не работела веќе еден месец.
• Немало ниту еден стент за торакално-ендоваскуларна аортна реконструкција (TEVAR).
• Интервенцијата која била единствено можно решение не можела да се изведе – поради недостаток на основни услови.
• Не постоела никаква координација меѓу ГОБ „8 Септември“ и Кардиохирургија – тие дури ни не знаеле дека салата не функционира.

Во држава каде највисоките здравствени установи се објекти со заклучени врати и празни полици, пациентите не умираат од болести – умираат од системски распад.

Немањето ангиографска сала значи дека не се работеле ниту итни, ниту животоспасувачки интервенции – и тоа цел еден месец! Инспекцијата утврди дека не само што не била во функција, туку нема да биде оперативна најмалку до 15 мај. Значи, уште неколку недели секој пациент со слична дијагноза е осуден на – ништо.

Министерот Таравари прво тврдеше дека "сала имало", ден подоцна изјави дека „сè уште не го прочитал извештајот“. А извештајот е брутално јасен – немало ни сала, ни стентови, ни можност за лекување.

Во меѓувреме, здравствените работници го препишувале пациентот, му давале терапија против болки, и – го упатиле кон друга јавна клиника каде исто така немало ни услови, ни опрема. И така, човекот останал заробен во лавиринт од затворени врати, административни мртви краци и институции кои се преправаат дека постојат.

Семејството, немоќно и очајно, било оставено со единствената опција – приватна клиника. Цената? Астрономска. Вториот предлог бил испраќање во странство преку ФЗОРСМ. Но веќе било доцна. Човекот починал чекајќи државата да проработи.

Да, починал со целосно документирано сознание дека:

• Ниту една од двете државни клиники не можела да го оперира.
• Салите биле затворени.
• Материјалите недостапни.
• Никој не преземал ништо однапред за да се спречи ова сценарио.

Ајде сега нека одговорат – кој беше должен да обезбеди стентови? Кој дозволи ангиографската сала да биде надвор од функција толку долго? Кој не извести други јавни установи дека нема услови за работа? Кој сега ќе излезе пред јавноста и ќе каже – јас згрешив, јас поднесувам оставка?

Секоја институција, секој потпис, секој молк – е соучесник во ова убиство по службена должност.

И конечно – зошто, во 2025 година, во државна кардиохирургија, немаме ни сала, ни стент, ни срам?

Ова не е само извештај. Ова е обвинение. И ако овој случај не биде вододелница – тогаш ќе следат нови Тони. Нови животи ќе згаснат во мракот на државната негрижа. И ние сите ќе бидеме сведоци – и соучесници – ако молчиме.