ЕУ-амбасадорот Рокас: С.Македонија мора да го промени уставот за да напредува
Изјавата на премиерот Христијан Мицкоски за „јасно и недвосмислено признавање на македонскиот идентитет, култура, традиција, обичаи и јазик“ како услов за продолжување на евроинтеграциите е класичен пример на политичка манипулација која служи повеќе за домашна употреба отколку за реален дипломатски прогрес.
Популизам наместо реална стратегија
Во основа, никоја држава или меѓународна институција не го негира постоењето на македонскиот идентитет, а инсистирањето на „признавање“ како предуслов е реторичка тактика за создавање впечаток дека Македонија е во некаков егзистенцијален спор. Тоа не само што ја комплицира политичката дебата, туку и го кочи процесот на евроинтеграција со поставување на барања кои не се дел од преговарачката рамка.
Скривање зад националистички наративи
Мицкоски ја искористува темата за национален идентитет како средство за јакнење на сопствената политичка позиција, но со тоа го одвлекува вниманието од клучните реформи кои Македонија треба да ги спроведе – владеење на правото, борба против корупцијата, унапредување на економијата и слободата на медиумите.
Дипломатска неконзистентност
Од една страна, тој тврди дека е за продолжување на евроинтеграциите, но од друга, поставува ултиматуми кои го усложнуваат дијалогот со Софија и Брисел. На тој начин, наместо да работи на прагматично решавање на спорните прашања, ја користи истата стратегија што ја применуваа неговите претходници – конфронтација без јасна алтернатива.
Во суштина, оваа реторика е повеќе за домашна потрошувачка, за да се задоволат емоционалните и националистички чувства на гласачите, отколку што е реален дипломатски чекор кон решавање на проблемите со Бугарија и приближување кон ЕУ. Македонија нема потреба од празни барања за „признавање“, туку од реални реформи и дипломатска мудрост за надминување на пречките.