12 денари за килограм пченица — навредлива цена или поддршка за земјоделците?
06 јули 2025
• од Станча Јаќимовски
Одлуката на Министерството за земјоделство да ја откупува годинашната пченица по цена од 12 денари за килограм предизвика бурни реакции во јавноста и кај самите земјоделци. Иако министерот Цветан Трипуновски на прес-конференција се пофали дека квалитетот на реколтата е „одличен“ и дека пченицата од втора категорија ќе се откупува како прва, основната дилема останува: дали 12 денари навистина ја одразуваат реалната вредност на трудот и вложувањата на македонските производители?
Цената е пониска од очекувањата на многумина, особено ако се земе предвид постојаниот раст на трошоците за ѓубрива, семенски материјал, гориво и механизација. Земјоделците веќе со години се жалат дека работат на работ на економска одржливост, а со вакви фиксни и ниски откупни цени се туркаат кон уште поголема неизвесност и финансиски проблеми. Прашањето е зошто Владата не понуди модел на откуп што ќе ги штити производителите од ценовни шокови и ќе гарантира покривање на нивните реални трошоци.
Дополнително, министерот најавува дека и наредната година откупот ќе се врши по ист принцип, што остава впечаток дека Министерството не планира системски реформи за подобрување на аграрната политика, туку само ад хок договори кои ретко кога резултираат со долгорочна стабилност. Наместо стратегија за стимулирање на домашното производство преку фер цени и вложување во модерен аграрен сектор, се добива впечаток на минимални откупни цени со кои владата сака само да го амортизира незадоволството.
Останува отворено и прашањето — ако квалитетот на пченицата навистина е „одличен“, зошто тогаш цената не ја следи таа вредност? Зарем не треба добриот квалитет да биде награден со повисока цена, а не понижен со еднакво ниска откупна вредност за сите категории?
На крајот, зад задоволното лице на министерот се крие непријатната вистина дека македонскиот земјоделец повторно останува најслаба алка во синџирот, принуден да го предаде својот производ за цена која едвај го покрива трошокот на производство.
12 денари за килограм пченица — навредлива цена или поддршка за земјоделците?
06 јули 2025
• од Станча Јаќимовски
Одлуката на Министерството за земјоделство да ја откупува годинашната пченица по цена од 12 денари за килограм предизвика бурни реакции во јавноста и кај самите земјоделци. Иако министерот Цветан Трипуновски на прес-конференција се пофали дека квалитетот на реколтата е „одличен“ и дека пченицата од втора категорија ќе се откупува како прва, основната дилема останува: дали 12 денари навистина ја одразуваат реалната вредност на трудот и вложувањата на македонските производители?
Цената е пониска од очекувањата на многумина, особено ако се земе предвид постојаниот раст на трошоците за ѓубрива, семенски материјал, гориво и механизација. Земјоделците веќе со години се жалат дека работат на работ на економска одржливост, а со вакви фиксни и ниски откупни цени се туркаат кон уште поголема неизвесност и финансиски проблеми. Прашањето е зошто Владата не понуди модел на откуп што ќе ги штити производителите од ценовни шокови и ќе гарантира покривање на нивните реални трошоци.
Дополнително, министерот најавува дека и наредната година откупот ќе се врши по ист принцип, што остава впечаток дека Министерството не планира системски реформи за подобрување на аграрната политика, туку само ад хок договори кои ретко кога резултираат со долгорочна стабилност. Наместо стратегија за стимулирање на домашното производство преку фер цени и вложување во модерен аграрен сектор, се добива впечаток на минимални откупни цени со кои владата сака само да го амортизира незадоволството.
Останува отворено и прашањето — ако квалитетот на пченицата навистина е „одличен“, зошто тогаш цената не ја следи таа вредност? Зарем не треба добриот квалитет да биде награден со повисока цена, а не понижен со еднакво ниска откупна вредност за сите категории?
На крајот, зад задоволното лице на министерот се крие непријатната вистина дека македонскиот земјоделец повторно останува најслаба алка во синџирот, принуден да го предаде својот производ за цена која едвај го покрива трошокот на производство.
12 денари за килограм пченица — навредлива цена или поддршка за земјоделците?
06 јули 2025
• од Станча Јаќимовски
Одлуката на Министерството за земјоделство да ја откупува годинашната пченица по цена од 12 денари за килограм предизвика бурни реакции во јавноста и кај самите земјоделци. Иако министерот Цветан Трипуновски на прес-конференција се пофали дека квалитетот на реколтата е „одличен“ и дека пченицата од втора категорија ќе се откупува како прва, основната дилема останува: дали 12 денари навистина ја одразуваат реалната вредност на трудот и вложувањата на македонските производители?
Цената е пониска од очекувањата на многумина, особено ако се земе предвид постојаниот раст на трошоците за ѓубрива, семенски материјал, гориво и механизација. Земјоделците веќе со години се жалат дека работат на работ на економска одржливост, а со вакви фиксни и ниски откупни цени се туркаат кон уште поголема неизвесност и финансиски проблеми. Прашањето е зошто Владата не понуди модел на откуп што ќе ги штити производителите од ценовни шокови и ќе гарантира покривање на нивните реални трошоци.
Дополнително, министерот најавува дека и наредната година откупот ќе се врши по ист принцип, што остава впечаток дека Министерството не планира системски реформи за подобрување на аграрната политика, туку само ад хок договори кои ретко кога резултираат со долгорочна стабилност. Наместо стратегија за стимулирање на домашното производство преку фер цени и вложување во модерен аграрен сектор, се добива впечаток на минимални откупни цени со кои владата сака само да го амортизира незадоволството.
Останува отворено и прашањето — ако квалитетот на пченицата навистина е „одличен“, зошто тогаш цената не ја следи таа вредност? Зарем не треба добриот квалитет да биде награден со повисока цена, а не понижен со еднакво ниска откупна вредност за сите категории?
На крајот, зад задоволното лице на министерот се крие непријатната вистина дека македонскиот земјоделец повторно останува најслаба алка во синџирот, принуден да го предаде својот производ за цена која едвај го покрива трошокот на производство.