31 мај 2025
• од Станча Јаќимовски
Свети Теодот бил оженет маж и крчмар во Анкара во времето на римскиот император Диоклецијан, познат по своите страшни прогони на христијаните. Иако бил во брак, тој живеел според апостолската заповед: „Оние што имаат жени нека бидат како да немаат“ (1 Кор. 7, 29), посветувајќи го својот живот на верата и на делата на милосрдие.
Крчмата што ја водел Теодот не била само обично место за собирање, туку тајно прибежиште за гонетите христијани. Под превезот на секојдневието, тој им обезбедувал помош, засолниште и храна на верниците кои бегаат по планините. Освен тоа, со голема храброст и љубов кон мачениците, Теодот ги собирал телата на убиените христијани и ги погребувал со достојна почит.
Во времето на неговото служење, настрадаа седум побожни девојки кои биле фатени, мачени, исмеани и најпосле удавени во едно езеро заради својата вера. По нивната смрт, една од нив – света Текуса – му се јави на Теодот во сон и го замоли да ги извади нивните тела од езерото и да ги погреба. Воден од Ангел Божји и придружен од еден пријател, Теодот во текот на ноќта успеа да ги најде и погреба останките на светите девојки.
Но неговиот придружник го предаде. Теодот беше уапсен и изведен пред суд. Беше подложен на страшни маки: целото тело му беше претворено во рани, а забите му ги скршија со камења. Но, тој ги поднесуваше страдањата со мир, како да не се однесуваат на него, бидејќи неговиот ум беше во Господа. Конечно, по наредба на судијата, Теодот беше убиен со меч во 303 година.
Кога го изведоа на губилиштето, многу христијани плачеа за него. Но, светиот Теодот ги утеши со зборовите: „Не плачете по мене, браќа, туку прославете Го нашиот Господ Исус Христос, Кој ми помогна да го завршам подвигот и да го победам непријателот“. Потоа мирно ја положи главата на трупецот и го прими маченичкиот венец.
Неговото тело беше чесно погребано од еден свештеник, на една височинка надвор од градот Анкара. Делото и жртвата на свети Теодот остануваат врежани во историјата на Црквата како пример за несебична вера, храброст и љубов кон ближниот.
31 мај 2025
• од Станча Јаќимовски
Свети Теодот бил оженет маж и крчмар во Анкара во времето на римскиот император Диоклецијан, познат по своите страшни прогони на христијаните. Иако бил во брак, тој живеел според апостолската заповед: „Оние што имаат жени нека бидат како да немаат“ (1 Кор. 7, 29), посветувајќи го својот живот на верата и на делата на милосрдие.
Крчмата што ја водел Теодот не била само обично место за собирање, туку тајно прибежиште за гонетите христијани. Под превезот на секојдневието, тој им обезбедувал помош, засолниште и храна на верниците кои бегаат по планините. Освен тоа, со голема храброст и љубов кон мачениците, Теодот ги собирал телата на убиените христијани и ги погребувал со достојна почит.
Во времето на неговото служење, настрадаа седум побожни девојки кои биле фатени, мачени, исмеани и најпосле удавени во едно езеро заради својата вера. По нивната смрт, една од нив – света Текуса – му се јави на Теодот во сон и го замоли да ги извади нивните тела од езерото и да ги погреба. Воден од Ангел Божји и придружен од еден пријател, Теодот во текот на ноќта успеа да ги најде и погреба останките на светите девојки.
Но неговиот придружник го предаде. Теодот беше уапсен и изведен пред суд. Беше подложен на страшни маки: целото тело му беше претворено во рани, а забите му ги скршија со камења. Но, тој ги поднесуваше страдањата со мир, како да не се однесуваат на него, бидејќи неговиот ум беше во Господа. Конечно, по наредба на судијата, Теодот беше убиен со меч во 303 година.
Кога го изведоа на губилиштето, многу христијани плачеа за него. Но, светиот Теодот ги утеши со зборовите: „Не плачете по мене, браќа, туку прославете Го нашиот Господ Исус Христос, Кој ми помогна да го завршам подвигот и да го победам непријателот“. Потоа мирно ја положи главата на трупецот и го прими маченичкиот венец.
Неговото тело беше чесно погребано од еден свештеник, на една височинка надвор од градот Анкара. Делото и жртвата на свети Теодот остануваат врежани во историјата на Црквата како пример за несебична вера, храброст и љубов кон ближниот.
31 мај 2025
• од Станча Јаќимовски
Свети Теодот бил оженет маж и крчмар во Анкара во времето на римскиот император Диоклецијан, познат по своите страшни прогони на христијаните. Иако бил во брак, тој живеел според апостолската заповед: „Оние што имаат жени нека бидат како да немаат“ (1 Кор. 7, 29), посветувајќи го својот живот на верата и на делата на милосрдие.
Крчмата што ја водел Теодот не била само обично место за собирање, туку тајно прибежиште за гонетите христијани. Под превезот на секојдневието, тој им обезбедувал помош, засолниште и храна на верниците кои бегаат по планините. Освен тоа, со голема храброст и љубов кон мачениците, Теодот ги собирал телата на убиените христијани и ги погребувал со достојна почит.
Во времето на неговото служење, настрадаа седум побожни девојки кои биле фатени, мачени, исмеани и најпосле удавени во едно езеро заради својата вера. По нивната смрт, една од нив – света Текуса – му се јави на Теодот во сон и го замоли да ги извади нивните тела од езерото и да ги погреба. Воден од Ангел Божји и придружен од еден пријател, Теодот во текот на ноќта успеа да ги најде и погреба останките на светите девојки.
Но неговиот придружник го предаде. Теодот беше уапсен и изведен пред суд. Беше подложен на страшни маки: целото тело му беше претворено во рани, а забите му ги скршија со камења. Но, тој ги поднесуваше страдањата со мир, како да не се однесуваат на него, бидејќи неговиот ум беше во Господа. Конечно, по наредба на судијата, Теодот беше убиен со меч во 303 година.
Кога го изведоа на губилиштето, многу христијани плачеа за него. Но, светиот Теодот ги утеши со зборовите: „Не плачете по мене, браќа, туку прославете Го нашиот Господ Исус Христос, Кој ми помогна да го завршам подвигот и да го победам непријателот“. Потоа мирно ја положи главата на трупецот и го прими маченичкиот венец.
Неговото тело беше чесно погребано од еден свештеник, на една височинка надвор од градот Анкара. Делото и жртвата на свети Теодот остануваат врежани во историјата на Црквата како пример за несебична вера, храброст и љубов кон ближниот.